1986 թ․ ապրիլի 26-ին տեղի ունեցավ Չեռնոբիլի ԱԷԿ-ի ամենածանր միջուկային վթարը, ինչից հետո արդեն հաջորդ օրը՝ ապրիլի 27-ին, արտակարգ տեմպերով տարհանվեց Պրիպյատ քաղաքը՝ նախկին ԽՍՀՄ ամենաերիտասարդ և ծաղկուն բնակավայրը։ Քաղաքում ապրում էր շուրջ 47,000 մարդ։
Պատմության մեջ Պրիպյատը մնաց որպես խորհրդանշական վայր՝ կապված աղետի և հիշողության հետ։ Չնայած հետագայում քննադատություններին, վկաների պատմությունները վկայում են, որ ԽՍՀՄ իշխանությունները արագ արձագանքել են՝ ապահովելով առաջին պաշտպանիչ միջոցները՝ մաքրող անձեռոցիկներ, փակ պատուհաններ և երեխաներին տրվող յոդի հաբեր։
Երեխաները վերջին անգամ գնացին դպրոց՝ չիմանալով, որ այլևս չեն վերադառնալու։ Դասերի ավարտից հետո բոլորին ուղարկեցին տուն, արգելելով դուրս գալ։ Դրսում ոմանք դեռ խաղում էին, չհասկանալով վտանգի լրջությունը։ Ավագ դասարանցիների համար ամենածանր գիշերն էր․ նրանք տեսան ԱԷԿ-ի վրայից բարձրացող կարմիր լույսը՝ վառվող գրավիտի հետևանք։
Տարհանումը սկսվեց ապրիլի 27-ի առավոտյան՝ առանց խուճապի։ Մարդկանց թույլ էին տալիս վերցնել միայն անհրաժեշտ փաստաթղթեր ու իրեր։ Տարածքում շարժվում էին միայն տարհանման ավտոբուսներն ու հատուկ մեքենաները։ Ընդհանուր առմամբ 1255 ավտոբուս և 250 բեռնատար ներգրավվեցին տարհանման գործընթացում։
Մարդիկ տեղափոխվեցին Ուկրաինայի այլ մարզեր՝ հիմնականում Կիևի և Ռովնոյի։ Նրանց տեղավորում էին հիվանդանոցներում, իրականացվում էր ռադիացիոն չափում, մաքրման գործընթաց։ Մարդկանց տրամադրվում էին նոր հագուստ, տրամադրվում էին վիտամիններ և անհրաժեշտ դեղամիջոցներ։ Այս աղետը փոխեց հազարավոր մարդկանց ճակատագիր։
